Początkowo Granada była małą osadą wojskową dowodzoną przez Iberów, a następnie Rzymianów, a w póżniejszych latach przez Wizygotów, zamieszkujących te ziemie Andaluzji. Dopiero kilka wieków później Muzełmanie, którzy zaczęli osiedlać się na wzgórzu w rejonie Albaicin, przyczynili się do rozwoju potęgi swojej nowej kolonii, zwanej w owych czasach Garnatha. Na przestrzeni wieków nazwa miasta zmieniła się na Granada, co oznaczało w języku hiszpańskim "owoc granatu", który później stał się symbolem miasta. Przełomowy okres osady, to rok 1237, kiedy na tronie Granady zasiadł wódz z dynastii Nasrydów, Mohhamed I, który pod swoimi mądrymi rządami, złączył rownież okoliczne ziemie, Malagę i Almerię, tworząc tym samym, ostatni niepodległy emirat w królewstwie Al Andalus. Dzięki umiejętnościom dyplomatycznym, wrodzonemu sprytowi, a dzięki także pewnym wyrzeczeniom, takim jak płacenie stałej daniny królom katolickim i wspomaganiu ich wojsk w kampaniach przeciwko innym taifas, udało się Mohhamedowi, zapewnić miastu bezpieczeństwo, a nawet niebywały rozkwit w dziedzinie handlu, architektury i sztuki. Trwało to następne 250 lat.
